Zondagsrijders kende ik voor vandaag zowel op de fiets als in de auto.
Je herkent ze zo: Ze stoppen zo maar ergens en blokkeren dan vanzelfsprekend al het andere verkeer (waarvan ze trouwens helemaal geen weet lijken te hebben), ze nemen vaak te totale breedte van de ruimte in beslag, het tempo is onmenselijk langzaam, ze kijken niet de kant op waar ze heen gaan, ze zijn boos op andere weggebruikers die wat aanmerkingen hebben over voorgaande punten. Wereldvreemd bijna…
Vandaag blijkt dat er ook zondagswandelaars zijn met dezelfde gedragingen: Ik kwam terug van mijn werk en zag een man een een vrouw lopen. Zij zat aan de hond vast. Ze liepen met z’n drieën en namen daarbij de hele weg in beslag (herken het eerste kenmerk van een zondags verkeersdeelnemer) . Je mag daar fietsen, autorijden en lopen. De vrouw zag mij aankomen maar maakte geen aanstalten aan de kant te gaan (tweede kenmerk). Ik belde, de vrouw met de hond ging naar rechts, de man ging iets naar links, plaats genoeg dus.
Precies op het moment dat ik langs kwam rijden ging de man weer naar rechts (derde kenmerk) en ik kon hem net ontwijken. Ik kon een vloek niet onderdrukken en hij riep wat verwensingen (al weer een kenmerk).
Ik ben omgedraaid en vroeg hem waarom hij zo vreemd deed. De schuld lag natuurlijk helemaal bij mij (aha! alweer een kenmerk). Ik reed veeeeeel te hard (terwijl ik me daar altijd erg inhoud want je rijdt daar langs een bejaardentehuis, dus ik houd daar altijd al rekening met busjes, rollators, electrische scooters, wandelstokken en alle personen die zich daaraan vasthouden.
Het feit dat hij eerst de boel versperde zonder aandacht te besteden aan andere weggebruikers mocht ik dan asociaal vinden maar ik was hier de asociale weggebruiker.
Een vermelding waard in de serie “stomme koe parade”.
1 Reactie op Zondags wandelaars…