Vrijdag:
Op naar mijn derde North Sea Jazz. Twee dagen deze keer. Ik heb namelijk een kaartje voor Prince op zaterdag en vermoed dat ik dan zondag niet fit genoeg ben om er nog een muziekovergoten dag achteraan te kunnen behapstukken.
Hieronder een zeer niet professioneel en niet diepzinnig verslag :-)
Op naar het “Brandt Brauer Frick Ensemble”
Prachtig zo’n eerste concert! Wat kan er dan nog fout gaan!?
Het Rembrandt Frerichs Trio
Strijkende contrabassisten vallen vaak tegen. Dat was nu ook zo. Een nummer gestreken, dus 1 nummer vals :-( (Ik speel zelf ook een beetje contrabas en laat de strijkstok staan. Tijdens het strijken hoor je pas hoe ver je er echt naast zit. Jammer…)
Prachtig optreden! Op naar het volgende! :-)
Michel Portal
De sound check spark boekdelen: De Pianist deed aloof hij een soloconcert aan het geven was. Na een half uur hield ik het voor gezien. Tja…
Clemens van der Feen Band
Prachtig concert waar het enthousiasme vanaf spatte. Ik had alleen een beetje moeite het het gitaargeluid in het geheel. Het was kil, en hard. (Is ook tricky met een vaak hoog spelende bassist, een pianist en een sopraansaxofonist). Maar dat deed verder weinig afbreuk aan het geheel. Ik ga maar eens een CDtje kopen :-)
Dat was een mooier eerste dag op NSJ 2011
Om 01.00 uur op huis aan…
Zaterdag:
Jazzorchestra of the Concertgebouw (met werk van Peter Beets)
Overweldigend vond ik het. Mooi ook om te zien hoe dirigent arrangeur Henk Meutgeert met kleine beweginkjes de zaken stroomlijnde. Mooie solo’s’, mooie arrangementen en een juichende zaal tot gevolg.
Een mooie start van NSJ dag 2 :-)
Kytecrash
Kytecrash is de samenvoeging van 2 bandjes: De band van Kyteman en “Gatecrash”, de band van Eric Vloeimans.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik de eerste CD van Kyteman niet goed vond. Pas toen ik hem met zijn orkest zag had ik door waar de man toe in staat was. (Het kan natuurlijk ook zo zijn dat hij gewoon een “live man” is (?) en dat bleek vanavond wel weer. Laat ik het cliché van “Chemie op het podium” maar eens uit de kast halen, want dat is het. Prachtig samen- en tegenspel van de heren trompetters, twee toetsenisten die tegen en met elkaar kunnen, opzwepende ritme sectie, wat wil je nog meer.
Twee wat mij betreft opvallende zaken: 1. Ik vind dat de melodien bijna kitsch zijn, maar de uitwerking maakt ze tot juweeltjes… 2. Zelden iemand zo oprecht zien knuffelen met een mede muzikant waarmee net “iets moois” is ontstaan op het podium. Benders knuffelt wat af, en volgens mij is hij op dat moment een blije gozer. En hij meent het. Het was een prachtig optreden, dus er werd heel wat afgeknuffeld…
(Ik stond voor de linker luidsprekerzuil en had dus mijn oordopjes (waarover later meer) ingepropt)
Electric Wire Hustle (NOT!)
Ik wilde eigenlijk naar Electric Wire Hustle. Ik kwam na veel gedrang aan op Tigris en bevond mij plotseling tussen een massa enorme ladingen bier en wijn drinkende euh… “Hippe Jazz liefhebbers”. Er was iets met Grolsch en met glazen en met beveiligers bij de trappen en met een aanstellerige Giel Beelen die daar “soort van” stond te DJjen.
Toen ben ik gevlucht naar:
Chaka Khan
Vanavond was ze echter in vorm. Helaas was ze ook erg in de here en dat moesten wij weten, en vanzelfsprekend hield ze enorm van ons, maar wat belangrijker was.: Ze zong echt en de band zat niet in de weg maar had er lol in. En ik ook! :-)
Selah Sue
Daar werd ik even op het verkeerde been gezet: Een keiharde band begon met een stuk dat ik niet kende, en Sue zelf liep als een mega rockstar over het podium te paraderen. (Ik dacht: “Oh jee!, toch niet weer een prachtige artiest die door een samengestelde band artistiek het schip in gaat!?”).
Mijn vrees bleek voorbarig. Al heel snel bleek dat de nummers van de CD uitstekend werden vertolkt, dat Selah Sue gewon een Diva is die de band onder controle heeft en die weet wat ze wil.
Ze speelde de zaal (Maas, dus groot) helemaal plat. Mooi ook om te zien dat ze, op de momenten dat ze geen gitaar om had, dansend en springend het hele podium in beslag nam.
Laat Selah Sue maar schuiven. Wederom een prachtig concert!
Prince…
De meester betrad volgens mij rond 01.45 uur het podium. Vreemd genoeg stond rechts van hem een dame in een witte jurk op een presentatiebord te tekenen. Ze kon niet goed zingen en haar gitaarspel was ook niet fenomenaal. Ik neem dus voor het gemak maar aan dat het een privé kwestie is en zal het er hier onder niet verder over hebben.
Ook al zat ik boven in de zaal en dus ver weg: het was een belevenis om Prince aan het werk te zien en te horen. Er kwamen veel bekende nummers voorbij, de band speelde strak, het geluid was prima en de meester haalde met een schijnbare achteloosheid fantastisch klanken uit zijn gitaar.
Verder bleek dat Seal echt alleen maar nummers in zijn eigen bereik moet zingen en dat Maceo Parker voor ieder nummer 1 klein loopje had verzonnen waardoor hij een sample van zichzelf leek te spelen…
Vandaag (maandag) las ik in de Volkskrant dat we mazzel hadden. Het concert van de nacht ervoor was matig en het geluid ook.
Een prachtige afsluiting van mijn tweede en laatste dag NSJ 2011.
Ik kwam aan in Grave toen het al licht was…
Knurft eerder op North Sea Jazz:
2 Reacties op Twee dagen North Sea Jazz + Prince